Nieprzerwana sukcesja Biskupów Rzymu
Kanon Soboru Watykańskiego ‟O wieczystym prymacie Świętego Piotra w Biskupach Rzymskich” stwierdza, że św. Piotr, pierwszy Papież, ma wieczystych następców w Prymacie nad Kościołem Powszechnym i że każdy Biskup Rzymski jest następcą Błogosławionego Piotra w tym Prymacie podczas jego pontyfikatu.
Kanon ten był skierowany przeciwko heretykom, którzy nauczali, że szczególna moc św. Piotra od Chrystusa umarła wraz z nim i nie została przekazana jego następcom, papieżom.
Angielskie tłumaczenie Kanonu zawiera słowo „linia” pomiędzy „wieczystymi” i „następcami”, podczas gdy w łacinie tego słowa nie ma. Ale w obu przypadkach znaczenie tej części Kanonu pozostaje takie samo – św. Piotr ma wieczystych następców w Prymacie nad Powszechnym Wojującym Kościolem Katolickim, a Biskup Rzymski jest w tym Prymacie następcą Błogosławionego Piotra.
Bez względu na to, jak długo trwa wakat w Stolicy Apostolskiej między poprzednim papieżem a nowym papieżem, linia następców jest nieprzerwana. W historii Kościoła katolickiego stwierdzamy, że niejednokrotnie wakat na Stolicy Apostolskiej trwał od kilku dni do kilku lat.
Ważne jest, aby zrozumieć, że Jezus Chrystus ustanowił papiestwo nie na zasadzie sukcesji w ciele. Nasz Pan ustanowił papiestwo na zasadzie jedności wiary i moralności między następcami św. Piotra a samym św. Piotrem. Wybór niewiernego, heretyka, schizmatyka lub kobiety byłby nieważny.
,,A odpowiadając Jezus, rzekł mu: Błogosławionyś iest Simonie Bariona, bo nie ciało y krew nieobiawiła tobie, ale Ociec móy, który jest w niebiesiech” (Św. Mateusz 16: 17) Tymi słowami nasz Pan wykluczył „zasadę ciała” jeszcze zanim obiecał ustanowić papiestwo.
Kiedy ktoś skupia się wyłącznie na sukcesji w „ciele i krwi”, odrzuca w ten sposób niebiańską, nadprzyrodzoną istotę ustanowienia Wikariusza Chrystusa.
Nadprzyrodzony charakter papiestwa został potwierdzony w kanonie Soboru Watykańskiego „Odnośnie nieomylnego nauczania Biskupa Rzymskiego dotyczącego wiary lub moralności”.
Ponieważ papiestwo jest instytucją nadprzyrodzoną, niebiańską, nie znika w okresach wakatu Stolicy Apostolskiej, bez względu na to, jak długo te okresy trwają.
Sukcesja Biskupów Rzymskich nie jest wyrażona przez zwykłą matematyczną liczbę biskupów, ponieważ nie są oni wzajemnymi następcami, ale Biskupi Rzymscy są następcami św. Piotra.
“Błogosławiony Piotr ma wieczystych (w linii) następców w prymacie nad Kościołem Powszechnym” – mówi Kanon Soboru Watykańskiego.
Można zatem stwierdzić, że sukcesja Biskupów Rzymskich nigdy nie została przerwana przez fizyczną śmierć św. Piotra ani przez fizyczną śmierć jego następców. I dlatego Kanon Soboru Watykańskiego nazywa ich wieczystymi następcami w Prymacie, który jest niebiańskim, nadprzyrodzonym porządkiem wiary i moralności, a nie naturalnym porządkiem „ciała i krwi”.
o. Valerii
Oto cytaty:
DEKRET SOBORU WATYKAŃSKIEGO:
“Albowiem nikt nie może wątpić i jest wiadome wszystkim wiekom, że Święty i Błogosławiony Piotr, Książę i Głowa Apostołów, filar wiary i fundament Kościoła Katolickiego, który otrzymał klucze królestwa od naszego Pana Jezusa Chrystusa Zbawiciela i Odkupiciela ludzkości, do dziś żyje, przewodniczy i sądzi, zawsze w swoich następcach Biskupów Stolicy Apostolskiej w Rzymie, która została przez Niego założona i konsekrowana Jego Krwią. Skąd ten, ktokolwiek następował po Piotrze na tej Stolicy, przez ustanowienie samego Chrystusa uzyskuje prymat Piotra nad całym Kościołem…”
“Jeśli więc ktokolwiek powie, że to nie z ustanowienia CHRYSTUSA PANA lub z prawa boskiego Błogosławiony Piotr ma wieczną linię następców w prymacie nad Kościołem powszechnym; albo że Biskup Rzymski nie jest następcą Błogosławionego Piotra w tym prymacie; niech będzie przeklęty”.(1)
ENCHIRIDION SYMBOLORUM DENIFITIONUM ET DECLARATIONUM:
“Si quis ergo dixerit, non esse ex ipsius Christi Domini institutione seu iure divino, ut beatus PETRUS in primatu super universam Ecclesiam habeat perpetuos successores; aut Romanum Pontificem non esse beati PETRI in eodem primate successorem: anathema sit.”(2)
THE PRIMACY OF THE APOSTOLIC SEE VINDICATED AUTORTSWA FRANCISA PATRICKA KENRICKA, ARCYBISKUPA BALTIMORE:
„TO dzieło po raz pierwszy ukazało się w roku 1837, w formie listów do protestanckiego biskupa episkopatu Vermont, Johna Henry'ego Hopkinsa, w odpowiedzi na pracę o Kościele Rzymskim, zaadresowaną przez niego do Hierarchii Rzymskokatolickiej” (s. 8).
„Długie wakaty, które czasami miały miejsce w Stolicy Rzymskiej, nie przeszkadzają w sukcesji, ponieważ w powszechnej opinii ludzkości nie były one tak długie, aby zniszczyć moralny związek między osobami sprawującymi władzę. Pomiędzy śmiercią jednego Papieża a wyborem jego następcy musi koniecznie upłynąć pewna przerwa. Najdłuższy okres bezkrólewia papieskiego to trzy lata i osiem miesięcy po śmierci Marcelina, chociaż jego wymiar jest na ogół odrzucany przez uczonych. Faktyczny wakat trwał przez dwa lata i dziewięć miesięcy po śmierci Klemensa IV. Żaden z tych okresów nie był taką przerwą w długiej serii papieży, która by spowodowała moralne oddzielenie łączących je ogniw” (s. 238).
„Nieprzerwana sukcesja Biskupów Rzymu jest faktem najbardziej niekwestionowanym, ustalonym na podstawie bezpośrednich i pobocznych dowodów i przejawiającym się w dalszym sprawowaniu władzy papieskiej. Żadne trudności, jakie mogą powstać w związku z bezkrólewiem, rywalizującymi pretendentami lub intruzami, nie mogą budzić wątpliwości co do publicznego sprawowania władzy w każdym czasie przez Biskupa Rzymu jako następcę Piotra. Kontynuacja sukcesji jest cudem moralnym, który można uznać za jeden z najwspanialszych dowodów chrześcijaństwa. „Samo papiestwo”, mówi dr Nevin, „jest cudem cudów. Nie ma nic podobnego w całej historii poza tym” (Early Christianity, M.R., Nov., 1851). Dynastie następowały po sobie; potężne imperia i królestwa przeminęły; republiki zostały zniszczone przez skonfliktowane w nich elementy; jednak Stolica Piotrowa pozostaje i zawsze znajdzie się spadkobierca jej autorytetu, bez względu na to, czy pochodzi on z niskiego stanu, czy ze szlacheckiego. Niezliczone wewnętrzne przyczyny rozpadu i przemocy z zewnątrz nie wpływają na jej ciągłość. Miasto może zostać zdeptane przez barbarzyńskiego zdobywcę, a Papież może zginąć; ale w Stolicy jest witalność, która uniemożliwia jej zniszczenie (s. 240).(3)
Ks. Martin Stépanich pisze w swoim liście:
30 listopada 2002
Szanowny Korespondencie: Cytujesz fragment z IV sesji Soboru Watykańskiego, który wyraźnie stwierdza, że św. Piotr, pierwszy papież, ma „wiecznych następców w prymacie nad Kościołem powszechnym…”
Co zrozumiałe, zastanawiasz się, jak to możliwe, że wciąż istnieją „wieczni następcy” św. Piotra, jeśli ludzie, którzy twierdzili, że są papieżami w naszych czasach, byli w rzeczywistości publicznymi heretykami, którzy jako heretycy nie mogli być prawdziwi następcy św. Piotra.
Ważną rzeczą tutaj jest zrozumienie, jaki rodzaj „wieczystej sukcesji” w papiestwie ustanowił nasz Pan.
Czy nasz Pan chciał, aby na Tronie Piotrowym znajdował się papież w każdej chwili istnienia Kościoła i w każdym momencie istnienia papiestwa?
Od razu zdasz sobie sprawę, że nie. Nasz Pan bardzo wyraźnie nie ustanowił tego rodzaju „nieustannej sukcesji” papieży. Wiesz, że przez całe wieki istnienia Kościoła papieże umierali i że po śmierci każdego papieża nastąpił okres, w którym nie było „wieczystego następcy”, żadnego papieża zajmującego Stolicę Piotrową. Krzesło to na jakiś czas było puste, gdy umierał papież. Zdarzyło się to ponad 260 razy od śmierci pierwszego papieża.
Ale wiesz też, że śmierć papieża nie oznaczała końca „wieczystej sukcesji” papieży po Piotrze.
Rozumiesz teraz, że „brak papieża” nie oznacza „braku papiestwa”. Opróżniony Tron Piotrowy po śmierci papieża nie oznacza stałego wakatu tego Tronu. Tymczasowy wakat Stolicy Piotrowej nie oznacza końca „wiecznych następców w prymacie nad Kościołem powszechnym”.
Nawet jeśli nasz Pan, gdyby tego chciał, mógł dopilnować, aby w chwili śmierci jednego papieża inny człowiek automatycznie zastąpił go jako papieża, ale jednak nie zrobił tego w ten sposób.
Nasz Pan uczynił to tak, jak zawsze to znaliśmy, to znaczy, że pozwolił na czasową przerwę lub przerwę o nieokreślonym czasie trwania po śmierci każdego papieża.
Ta przerwa w sukcesji papieży przez większość czasu trwała kilka tygodni lub mniej więcej miesiąc, ale zdarzało się, że przerwa trwała dłużej, znacznie dłużej.
Nasz Pan nie określił, jak długo ta przerwa miała trwać, zanim miał zostać wybrany nowy papież. I nie oświadczył, że jeśli zwłoka w wyborze nowego papieża trwałaby zbyt długo, „sukcesja wieczysta” była wtedy zakończona, że trzeba by wtedy powiedzieć, że „nie ma już papiestwa”.
Kościół nigdy też nie określił długości ani czasu trwania wakatu Stolicy Piotrowej, który ma być dozwolony po śmierci papieża.
Jest więc jasne, że obecny wakat na Tronie Piotrowym, spowodowany przez publiczną herezję, pomimo faktu, że trwa jakieś 40 lat, nie oznacza, że „nieustanna sukcesja” papieży zmierza do końca.
Musimy tu zdać sobie sprawę, że papiestwo, a wraz z nim „wieczna sukcesja” papieży jest instytucją Boską, a nie ludzką. Dlatego człowiek nie może położyć kresu papiestwu, bez względu na to, jak długo Bóg pozwoli herezji panować w papieskiej siedzibie w Rzymie.
Tylko Bóg mógł, gdyby zechciał, zlikwidować papiestwo. Ale nie chciał tego uczynić, ponieważ dał do zrozumienia Swojemu Kościołowi swoją wolę, że będą „wieczni następcy” w papieskim prymacie, który został po raz pierwszy powierzony św. Piotrowi.
Naturalnie czujemy się przygnębieni, że wakat na Tronie Piotrowym trwa tak długo i nie jesteśmy w stanie zobaczyć końca tego wakatu. Ale zdajemy sobie sprawę, że przywrócenie wiary katolickiej, a wraz z nią powrót prawdziwego katolickiego papieża na tron papieski, nastąpi wtedy, gdy Bóg tego zechce i w sposób, jaki wybierze.
Jeśli wydaje nam się, jak na razie, że nie ma wykwalifikowanych, prawdziwie katolickich wyborców, którzy mogliby wybrać nowego i prawdziwie katolickiego papieża, Bóg może na przykład spowodować nawrócenie wystarczającej liczby kardynałów na tradycyjną wiarę katolicką, którzy następnie przystąpią do wyboru nowego katolickiego papieża.
Bóg może interweniować w jakikolwiek sposób, który Mu się spodoba, aby przywrócić wszystko tak, jak pierwotnie zechciał by było w Jego Świętym Kościele.
Z Bogiem nie ma nic niemożliwego.
Uwaga: Ojciec Stépanich był księdzem franciszkaninem, który został wyświęcony w 1941 roku i posiadał doktorat z teologii na Uniwersytecie Katolickim. Nigdy nie odprawiał Nowej Mszy i przez lata prowadził rozległy apostolat korespondencji z katolikami, którzy opierają się błędom Vaticanum II.(4)
Bibliografia:
Cytaty z Pisma Świętego w polskiej wersji językowej z: Biblia Łacińsko-Polska, czyli Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Podług tekstu łacińskiego Wulgaty i przekładu polskiego X. Jakóba Wujka T. J. z komentarzem Menochiusza T.J. przełożonym na język polski. Wydanie X. S. Kozłowskiego Arcybiskupa i Metropolity Mohylowskiego. We czterech tomach in 8-vo maj. Wydanie trzecie. Tom IV. Obejmujący Księgi Nowego Testamentu, jako to: Cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie, czternaście listów św. Pawła, list św. Jakóba, dwa listy św. Piotra, trzy listy św. Jana, list św. Judy i Objawienie św. Jana. Wilno. Nakładem i drukiem Józefa Zawadzkiego. 1898, str. 844. Źródło: ultramontes.pl
(1) THE DECREES OF THE VATICAN COUNCIL, Edited WITH AN INTRODUCTION, by the REV. VINCENT McNABB, O.P., NEW YORK, CINCINNATI, CHICAGO, BENZIGER BROTHERS Printers to the Holy Apostolic See 1907, Imprimi potest FR LAURENTIUS SHAPCOTE, O.P., S.T.L. Prior Provincialis, Imprimi potest + GULIELMUS Episcopus Arindelensis Virarius Generalis, Westmonasteril die 19 Oct. 1906, First Dogmatic Constitution on the Church of Christ. pp. 36-39
(2) HENR. DENZINGER ET CLEM. BANNWART S.J., ENCHIRIDION SYMBOLORUM DENIFITIONUM ET DECLARATIONUM DE REBUS FIDEI ET MORUM, EDITIO DECIMA QUARTA ET QUINTA QUAM, QUAM PARAVIT IOANNES BAPT. UMBERG S.J., Fribugri Brisgoviae MCMXXII, HERDER & Co, TYPOGRAPHI EDITORES PONTIFICI, BEROLINI, CAROLSRUHAE, COLONIAE, MONACHII, VINDOBONAE, LONDINI S. LUDOVICI MO, Imprimi potest: Bern. Bley. S.J. Praep. Prov. Germ. Inf., Coloniae, die 4 Ianuarii 1922, Imprimatur: Dr. Mutz, Vic. Gen., Fribugri Brisgoviae, die 1 Februarii 1922, Typis Herderianis Fribugri Brisgoviae, Printed in Germany
(3) THE PRIMACY OF THE APOSTOLIC SEE VINDICATED BY FRANCIS PATRICK KENRICK, ARCHBISHOP OF BALTIMORE, SEVENTH REVISED EDITION, BALTIMORE: PUBLISHED BY JOHN MURPHY & CO., 182 BALTIMORE STREET, 1875, pp. 8, 238, 240.
(4) An Objection to Sedevacantism: 'Perpetual Successors' to Peter
By Fr. Martin Stépanich
traditionalmass.org (Articles. Sedevacantism Pope Issue)
|
