Najświętszy Sakrament i Sakrament Kapłaństwa
Ktoś skomentował mój artykuł "The Primary Foundation and the Secondary Foundations", a ja chciałbym ustosunkować się jedynie do dwóch części tego komentarza.
Część 1:
,,Proszę pana, to co napisał Pan jest dobre i logiczne. Ale pomiędzy sedewakantyzmem a tezami o Sir`m jest taka prawda, że pasterz został uderzony, a owce rozproszone… co wielu z nas wiąże z kryzysem, który miał uderzyć w Kościół”.
Odpowiedź do części 1:
Kościół Katolicki naucza, że słowa proroka Zachariasza powtórzone przez Jezusa Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy o uderzeniu Pasterza i rozproszeniu owiec odnoszą się do bardzo pewnych wydarzeń opisanych przez Ewangelistów w Ewangelii: „Tedy im rzekł Jezus: Wszyscy wy zgorszenie weźmiecie ze mnie tej nocy. Abowiem iest napisano: Uderzę pasterza, y rozproszą się owce stada” (Św. Mateusz 26: 31, Św. Marek 14: 27, Św. Jan 16: 32, Zachariasz 13: 7).
Nasz Pan Jezus Chrystus odnosi te słowa do siebie, Pasterza Pasterzy, do swoich Apostołów, w tym do św. Piotra, oraz do pierwszych naśladowców, takich jak Kleofas i jego towarzysz (,,ogólnie ma odnosić się do dwóch z siedemdziesięciu dwóch uczniów” – An Exposition Of The Gospel Of St. Luke by the Most Rev John MacEvilly, Third Edition, DUBLIN: NEW YORK: BENZIGER BROTHERS, 113 BROADWAY, 1898, s. 235), który powiedział o Jezusie z Nazaretu: „a mychmy się spodziewali, iż on miał był odkupić Izraela” (Św. Lukasz 24: 21), jakby nie mieli już tej nadziei.
Te słowa o uderzeniu Pasterza i rozproszeniu owiec nie odnoszą się do „kryzysu, który miał uderzyć w Kościół” poprzez Vaticanum II.
Kościół Nauczający w osobie Wielebnego Johna MacEvilly`ego, arcybiskupa Tuam, podaje następujący oficjalny komentarz:
Słowo „skandal”, które dosłownie oznacza przeszkodę, która powoduje nasz upadek, przeniesiony do porządku duchowego, oznacza każdą możliwość naszego popadnięcia w grzech lub dowodzi opoką duchowej obrazy (zob. XI. 6). Nasz Odkupiciel ma tutaj na myśli, że stanie się przeszkodą dla swoich Apostołów; że z tego, co zobaczą tej nocy zrodzi się okazja do popadnięcia w grzech. To On przepowiada, aby udowodnić swój boski wgląd w przyszłe, przygodne rzeczy; że Bóg dopuścił, aby z kilku powodów, między innymi, dać materię na większe cierpienia i smutek dla naszego Odkupiciela, widzącego, że Jego wybrani przyjaciele opuścili Go; także aby przekonać Apostołów o ich słabości i nauczyć ich współczucia upadłym. Komentatorzy nie są zgodni co do tego, o co chodziło w tym grzechu. Powszechnie uważa się, że ich grzech polegał nie dokładnie na opuszczeniu Mistrza i pozostawieniu Go takim, jakim był, w rękach Jego wrogów; ponieważ Apostołowie mogli wiedzieć, że dobrowolnie stawił się na śmierć; ale na zasadzie tej dezercji, wynikającej ze słabości i wahania w ich wierze, z powodu której wyobrażali sobie, że został przemocą pokonany przez swoich wrogów i że nie mógł spełnić obietnicy, którą złożył jako Syn Boży, aby zmartwychwstać ponownie. Niektórzy twierdzą, że jeśli chodzi o samego św. Piotra, w rzeczywistości stracił on wiarę w Chrystusa; nie będąc jeszcze głową Kościoła. Inni utrzymują, że nie zgrzeszył przeciwko wierze, którą zawsze zachowywał w swoim sercu; bo nasz Pan modlił się, aby „jego wiara nie ustała” (Św. Lukasz 22: 32), ale wbrew zewnętrznemu wyznaniu lub wyznaniu wiary, a tym samym utraciła miłość. ,,Abowiem jest napisane” (Zachariasz, 13: 7), ,,Uderzę pasterza...”. W oryginale hebrajskim i w Septuagincie jest „uderzę w pasterza”, jakby skierowane przez Boga do „miecza”, ale to ewangelista nadaje tym słowom sens. Słowa Zachariasza w formie rozkazującej przekazują, że sam Bóg uderzy pasterza lub pozwoli, by Żydzi go uderzyli, „Go za nas wszytkie wydał” (Św. Paweł do Rzymian 8: 32). Słowa Proroka są stosowane przez naszego Pana do niego samego; i chociaż wcześniej uważano, że mowa była przede wszystkim o kapłanach Starego Prawa; jednak kontekst pokazuje, że odnosiły się one w szczególny sposób do Chrystusa, Pasterza pasterzy, „Biskupa dusz waszych” (Św. Piotr 2: 25). „Trzoda owiec” itd. Apostołowie i naśladowcy Chrystusa, których ponownie zgromadzi po swoim zmartwychwstaniu. Słowo „trzoda” nie znajduje się we fragmencie z Proroka; dodaje Ewangelista, dla jasności” (1) .
Część 2:
,,Teraz pytanie dla nas, katolików świeckich, brzmi – jeśli na świecie istnieją wyświęceni kaznodzieje Kościoła, to jaką posiadasz władzę? Tak jak za wstawiennictwem Ducha Świętego, następcy Piotra zostali ustanowieni jako papieże. Jeśli nie ma papieża, to połączenie z gwarantowaną władzą zostało zerwane i możesz zostać osądzony (przez bojownika Kościoła) jako działający bez autorytetu. I to jest miejsce, w którym wielu z nas zajmuje pozycję, iż nie wierzymy w autorytet kaznodziejów bez papieskiego połączenia”.
Odpowiedź do Części 2:
W przypadku fizycznej nieobecności papieża, tj. w czasie wakatu Stolicy Apostolskiej, związek z jego autorytetem nie zostaje zerwany, ponieważ Stolica Apostolska (papiestwo) nadal istnieje moralnie jako wieczysta osoba moralna (prawna). Dlatego biskupi i księża katoliccy są nadal związani ze Stolicą Apostolską (papiestwem) moralnie (prawnie), ponieważ mocno wierzą w dogmat, że papież jest Widoczną Głową Kościoła Wojującego, a co za tym idzie mogą (muszą) oni być osądzeni (uznani) przez Kościół Bojowy jako działający z autorytetem.
Kiedy mówimy o Wschodnich Kościołach Schizmatycznych, mają one ważnych księży. Niemniej jednak księża schizmatyccy działają bez autorytetu, ponieważ są posługującymi bez papieskiego połączenia.
Ale kiedy mówimy o księżach katolickich w czasie wakatu Stolicy Apostolskiej, nikt nie ma prawa redukować ich do poziomu schizmatyckiego, ponieważ są oni szafarzami posiadającymi władzę, z powiązaniami papieskimi, jak to zostało powiedziane powyżej.
Są bardzo dobre wyjaśnienia na ten temat, które można znaleźć w artykułach "Canon Law and Common Sense" and "Traditional Priests, Legitimate Sacraments" Wielebnego Anthony`ego Cekady (traditionalmass.org, Articles).
Również w moich artykułach można znaleźć wiele argumentów popartych Pismem Świętym, prawem kanonicznym, teologią moralną i dogmatyczną: "A Perpetual Legal Person and Jurisdiction", "The Visible Head and Perpetuity of the Primacy", "The Holy Ghost, Pope, Bishops", "The Unbroken Succession of the Bishops of Rome", "The Hierarchy of Order" (dostępne w polskiej wersji językowej – Paulo).
Ludzi, którzy twierdzą, że biskupi i księża katoliccy postępują niezgodnie z prawem odprawiając Mszę św. i udzielając sakramentów w czasie wakatu Stolicy Apostolskiej, można porównać do faryzeuszy, którzy potępili uczniów Jezusa za spożywanie zboża na polu w szabat (Św. Mateusz 12: 1-14).
Tych ludzi również można porównać do faryzeuszy, którzy naradzali się przeciwko Jezusowi, jak mogą Go zniszczyć, ponieważ uzdrawiał ludzi w szabat.
Jesus powiedział do faryzeuszy: ,,Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy łaknął, y którzy z nim byli: iako wszedł do domu Bożego, y chleb pokładny iadł, którego się mu niegodziło ieść, ani tym, którzy z nim byli, tylko samym kapłanom? Aboście nie czytali w zakonie, że w szabaty kapłani w świątyni gwałcą szabat, a bez winy są? Lecz mówię wam, iż tu więtszy iest niż kościół. A gdybyście wiedzieli, co iest: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary: nigdybyście byli nie potępiali niewinnych”.
Ponadto, gdy faryzeusze zapytali Jezusa: ,,Godzili się w szabbaty uzdrawiać?”, odpowiedział im: „Który z was człowiek będzie, któryby miał owcę iednę, a gdyby ona wpadła w dół w szabat, azali iey nie weżmie y podniesie? Jakoż daleko lepszy iest człowiek niżli owca? Przetóż się godzi w szabbaty dobrze czynić”. A po wypowiedzeniu tych słów Jezus uzdrowił człowieka, który miał uschłą rękę.
Kiedy Jezus wybawił kobietę z niemocy (Św. Łukasz 13: 10-16), przełożony synagogi rozgniewany, że Jezus uzdrowił w szabat, rzekł do tłumu: ,,Sześć dni są, w których ma bydź robiono: w te tedy przychodźcie a leczcie się, a nie w dzień sobotni”. Ale Jezus rzekł do niego: ,,Obłudnicy, każdy z was w szabatu nie odwięzuie wołu swego abo osła od żłobu, y wiedzie napawać? A tey córki Abrahamowey, którą związał szatan, oto ośmnaście lat, nie potrzeba było od związki tey rozwięzać w dzień sobotni?”
Ewangeliści mówią, że we wszystkich tych przypadkach faryzeusze naradzali się przeciwko Jezusowi, jak mogliby Go zniszczyć, ponieważ złamał prawo szabatu, a to było w ich oczach „świętokradztwem”.
Teraz mamy podobną sytuację. Dla katolickich biskupów i księży odprawianie Mszy św. i udzielanie sakramentów w czasie wakatu Stolicy Apostolskiej oznacza „dobry uczynek” w „dzień szabatu”.
Według Naszego Pana, który jest autorem Mszy Świętej, Kapłaństwa i wszystkich Sakramentów, zawsze wolno czynić „dobry uczynek”, uwalniając od duchowej niemocy dusze, „które szatan związał”.
Zawsze jest zgodne z prawem składanie Ofiary Krzyża (Nowego Testamentu) we Mszy Świętej. Oznacza to miłosierdzie.
Mieć miłosierdzie – jest to dozwolone cały czas, na wieki wieków, ponieważ jest wypełnieniem głównego przykazania Bożego, aby miłować Boga i bliźniego.
Chciałbym teraz przedstawić wszystkim czytelnikom naukę katolicką o Najświętszym Sakramencie i Sakramencie Kapłaństwa opartą na dwóch książkach: "The Teacher Mankind" Wielebnego Michaela Mullera, C.SS.R. oraz "The Seven-Fold Gift, A Study Of The Seven Sacraments dra Williama F. Robisona, S.J.:
- Chrystus wstąpił do nieba, skąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych; jednak znalazł sposób, aby pozostać z nami na świecie do końca czasów. Jest to ustanowienie Najświętszego Sakramentu.
- Matka Kościół czyni tę ofiarę samym centrum swojego życia. Jest to jego akt uwielbienia przez wszystkie dni, aż Pan przyjdzie ponownie w majestacie, aby sądzić żywych i umarłych.
- Wokół Kalwarii ołtarza zbiera swoje maleństwa z Maryją i Janem oraz wiernymi niewiastami i patrzy w górę na Chrystusa.
- Ale jeśli w tym dostojnym Sakramencie Pan Nieba i Ziemi pozostaje z nami do końca czasów, to czyni to za pomocą innego Sakramentu – Sakramentu Święceń.
- Kiedy Nasz Zbawiciel przekazywał swoją moc swoim Apostołom, udzielał jej w sposób widzialny, rozsądny, wyrażając słowami naturę danej konkretnej mocy.
- Pokazał, w jaki sposób Apostołowie i ich następcy powinni przekazywać te same moce innym – to znaczy w sposób zewnętrzny, widzialny, słowami i czynami, wyrażającymi naturę udzielonej mocy.
- Apostołowie przekazywali swoje moce kapłańskie w widoczny sposób.
- Istnieje „łaska wewnętrzna” (lub niezwykła część wykonana przez Boga), a mianowicie moc nakazu otrzymanego z niezatartym charakterem odciśniętym w duszy; a także łaska rzeczywista dla należytego wykonywania tego porządku, wraz ze wzrostem łaski uświęcającej.
- Biskupom, wyniesionym przez Apostołów do pełni kapłaństwa przez nałożenie rąk, zgodnie z osądem św. Pawła, Duch Święty powierza kierowanie Kościołem.
- Z deklaracji św. Pawła jasno wynika, że święcenia kapłańskie są ustanowione przez Boga, ponieważ tylko Bóg może dać zewnętrznemu znakowi nałożenia rąk moc czynienia łaski w duszy.
- Sakrament święceń nadaje tym, którzy go przyjmują, uprawnienia kapłańskie.
- Jak Chrystus był reprezentowany w kapłaństwie przed swoim przyjściem, tak też jest reprezentowany w kapłaństwie po swoim przyjściu.
- Ten, kto został wyświęcony na kapłana, otrzymał w swojej duszy, przez święcenia kapłańskie, charakter, który odróżnia go od wszystkich innych ludzi i sprawia, że uczestniczy w szczególny sposób we władzach kapłańskich Jezusa Chrystusa.
- Na mocy tego charakteru kapłan uczestniczy w Chrystusowej mocy składania ofiary, nauczania, stanowienia prawa, sądzenia i rządzenia.
- Sakrament święceń daje władzę nad własnym ciałem Chrystusa, jak również nad Jego ciałem mistycznym, na które składają się członkowie Kościoła; ale w inny sposób.
- Władza nad własnym ciałem Chrystusa, zwana władzą porządku, zostaje przekazana absolutnie i nieodwołalnie na każdego kapłana.
- Władza nad mistycznym ciałem Chrystusa, zwana władzą jurysdykcji, jest udzielana tylko pod warunkiem odpowiedniego mianowania przez Kościół.
- Ponieważ każdy kapłan na mocy kapłańskiego charakteru jest obdarzony władzą nad własnym ciałem Chrystusa i ponieważ ten charakter nigdy nie może być zatarty, każdy kapłan zachowuje, tak długo, jak żyje, moc składania ofiary.
- Kapłan zatem nie może być pozbawiony władzy nad ciałem Chrystusa.
- Dlatego też, gdyby stał się heretykiem i odprawił Mszę, ważnie by konsekrował.
- To samo można powiedzieć o każdym biskupie katolickim. Nie może być pozbawiony charakteru biskupiego i władzy, która jest istotnie związana ze święceniami, gdyż władzę tę otrzymuje bezpośrednio od Boga.
- Jeżeli zatem biskup zostanie heretykiem, zachowuje nadal swój charakter biskupi, na mocy którego ważnie, choć bezprawnie, udziela bierzmowania i święceń oraz składa Najświętszą Ofiarę Mszy.
- Sakrament święceń jest ściśle związany z samą konstytucją Kościoła.
- Święcenia kapłańskie odnoszą się w pierwszej kolejności do różnych stopni wśród członków Kościoła, rządzących i rządzonych; a w drugiej kolejności do sakramentu przekazywania władzy kapłańskiej.
- Chrystus obiecał Szymonowi, którego imię zmienił na Piotr („Skała”), że na nim zbuduje swój Kościół i że bramy piekielne go nie przemogą i że da mu klucze do Królestwa Niebieskiego.
- Zobowiązał się uczynić Apostołów uczestnikami mocy, która była Jego własnością dzięki darowi Ojca.
- Chrystus dał Piotrowi obiecaną mu moc jako kamieniowi węgielnemu, posiadaczowi kluczy Królestwa, pasterzowi trzody i władcy Miasta Bożego.
- Następnie Dwunastu, grupie wybranych, posiadających wiedzę, wywyższonych, obdarzonych przez niebo Jego przedstawicieli, zgromadzonych pod prymatem Piotra, Chrystus przekazał wielką misję autorytatywnego nauczania każdego dziecka ziemi aż do końca czasów.
- Te trwające, nauczane, uświęcone, będące pod prymatem społeczeństwo, miało trwać do końca dni.
- Uświęcenie ludzi do życia wiecznego miało być celem, nad którym Kościół miał pracować, tak jak było to celem kochającego Pana, który przyszedł, aby zbawić to, co zostało utracone i aby ludzie mogli mieć życie i mieć je więcej w obfitości.
- Przekazanie jurysdykcji i autorytatywnej władzy nauczania miało być zapewnione przez sukcesję biskupów, którzy zastąpiliby Apostołów, kontynuując swoją misję nauczania i rządzenia ludzkością.
- Ale Apostołowie byli nie tylko nauczycielami i władcami. Byli kapłanami; byli biskupami z pełnią kapłaństwa.
- Główne uprawnienia kapłańskie dotyczą głównie dwóch sakramentów, o których już wspominaliśmy, a mianowicie pokuty i świętej Eucharystii.
- A co do ofiary, mieli złożyć eucharystyczną ofiarę Ciała i Krwi Chrystusa. Gdyż w wigilię swojej świętej męki, po ustanowieniu Najświętszego Sakramentu na ołtarzu, ofiary czystej ofiary, Chrystus zlecił im postępować tak, jak uczynił, mówiąc: „To czyńcie na pamiątkę moią” (Św. Łukasz 22: 19).
- Tak, byli kapłanami z obfitością kapłaństwa i środkami przekazywania tej samej świętej mocy tym, którzy mieli kontynuować swoją uświęconą pracę aż do powtórnego przyjścia Pana.
- Po tym wszystkim, co zostało wzięte pod uwagę przy studiowaniu innych sakramentów, utrwalenie mocy uświęcania ludzi przez święte obrzędy ustanowienia Chrystusa, a zwłaszcza przez sakrament pokuty i ofiarę ołtarza, nie wymaga dalszych dowodów.
- W rzeczywistości jedynymi, którzy znajdują się w opozycji do zaprzeczenia, są ci, którzy odrzucają przebaczającą moc, którą Chrystus dał Swoim wwybranym, oraz ofiarny charakter eucharystycznej ofiary.
- Tam, gdzie jest ofiara, tam muszą być kapłani.
- Bo sam głos natury, przemawiający przez długie wieki przeszłości, pokazuje, że funkcja kapłana oznacza poświęcenie.
- Kapłan i ofiara to terminy współzależne.
- Zatem raz jeszcze, biorąc pod uwagę ofiarę przebłagania Nowego Prawa, aby zastosować zasługi Kalwarii do naszych dusz i do końca czasów wyrażać naszą zależność od suwerenności Boga, musi istnieć kapłaństwo w Kościół Chrystusa.
- A w konsekwencji musi istnieć sposób uwiecznienia tego kapłaństwa tak długo, jak Kościół będzie pośród dzieci ludzkich, aby wykonywać dzieło Odkupiciela.
- Sakrament święceń kapłańskich lub ordynowania jest sakramentem Nowego Prawa, ustanowionym przez samego naszego Pana, przez który udzielana jest władza duchowa dla poświęcenia, ofiarowania i administrowania Ciałem i Krwią Chrystusa, dla przebaczenia grzechów i innych funkcji duchowych.
- Jego pełnia znajduje się w episkopacie, w ciele tych, którzy z pełnią kapłaństwa mogą przez sakrament święceń być ojcami w Bogu dla innych, którzy wchodzą w te same wzniosłe władze.
- Na Soborze Trydenckim Matka Kościół naucza, że „święte wyświęcenie jest prawdziwie i właściwie sakramentem ustanowionym przez Chrystusa Pana i nie jest ani zwykłym ludzkim wymysłem wymyślonym przez ludzi niewprawnych w sprawach kościelnych, ani tylko pewnym rytem wyboru szafarzami słowa Bożego i sakramentów” (Sobór Trydencki, Sesja 19, c. 3.- Denz. n. 963).
- I w ten sposób, z całą słusznością, Kościół może powiedzieć, że fakt ustanowienia przez Chrystusa ordynowania, czyli święceń kapłańskich, jako sakramentu jest rękojmią nie tylko przez jego własną nieomylną wypowiedź, ale (i to dla tych, którzy nie chcą jednak słuchać słów jej macierzyńskiego nauczania) przez świadectwo Pisma Świętego, tradycję apostolską i jednomyślną zgodę Ojców (Sobór Trydencki, Sesja 19, c. 3.- Denz. n. 959).
- Oprócz tego ogólnego uczestnictwa w kapłaństwie wielkiego Arcykapłana ludzkości, ci, którzy są konsekrowani świętym sakramentem święceń, przybierają podobieństwo do Tego, który daje im udział w swoim szczególnym kapłaństwie.
- Teraz, w sprawowaniu tego kapłaństwa ci słudzy ofiary-kapłana Kalwarii działają dla Niego i z Nim, w Jego imieniu i w Jego mocy.
- Z tym sakramentalnym charakterem, który nigdy nie przeminie, wiąże się w ich życiu wzniosła moc, która jest im dana jako współpracownikom Jezusa – „moc poświęcenia, ofiarowania i administrowania Ciałem i Krwią Chrystusa Zbawiciela naszego; o przebaczaniu i zatrzymywaniu grzechów" (Sobór Trydencki, Sesja 19, c. 1 - Denz. n. 957) oraz wykonywania innych obowiązków.
- Wszystkie te obowiązki odnoszą się, przynajmniej pośrednio, do Najświętszego Sakramentu.
- Aby wypełnić te obowiązki, od święceń mają prawo do rzeczywistej pomocy Bożej, której będą udzielać w razie potrzeby dla działań ich wzniosłego przeznaczenia.
- Nie jest zbyt częstym powtarzanie, że podstawowym pojęciem kapłaństwa jest ofiara.
- Ofiara usługujących kapłanów Chrystusa jest Świętą Ofiarą Mszy. To jest prawdziwa ofiara; reprezentuje, upamiętnia, kontynuuje i odnawia krwawą ofiarę krzyża Kalwarii.
- Z tej władzy w odniesieniu do rzeczywistego Ciała Chrystusa pochodzi władza kapłana w odniesieniu do mistycznego Ciała Zbawiciela, czyli wiernych Kościoła Świętego, których ma przygotować do Najświętszej Eucharystii.
- Dla tej wzniosłej godności wszyscy powinni mieć najgłębszą cześć, rozgrzaną blaskiem świętej miłości.
- Jeśli Boży wybór co do tego świętego powołania padł na kogoś, kogo kochasz, raduj się i szanuj.
- Jeśli w przyszłości oczy Mistrza spoczną na kimś, komu dałeś ziemskie życie; jeśli w uchu i sercu młodzieńca, twojego syna, zabrzmi wołanie z wysokości, wzywające go na górę ofiary, aż do niesplamionej Kalwarii ołtarza; nie powstrzymuj się, nie odmawiaj ofiary, nie licz kosztów.
- Błogosławiony jest ukochana przez Ciebie osoba, a ty jesteś błogosławiony w jej uświęceniu.
- Powinniśmy dziękować Bogu za sakrament święceń; ponieważ jako Źródło Świętej Mocy przynosi nieocenione korzyści każdemu z dzieci Kościoła.
- Bez sakramentu święceń nie byłoby Kościoła, a bez Kościoła nie byłoby włączenia z Chrystusem w ciało mistyczne, które podtrzymuje nasze życie w Bogu.
- Bez sakramentu święceń nie byłoby udzielania sakramentów, które są kanałami Bożej łaski dla naszych dusz.
- Bez sakramentu święceń patrzylibyśmy na świat, z którego słońce zostało wymazane, jak Bóg Eucharystyczny został oderwany od swoich ginących dzieci.
- Bez sakramentu święceń spoglądalibyśmy od smutku zmiażdżonej ziemi ku strasznej przyszłości, pozbawieni tych pomocy naszej słabości, dzięki której miłość Boża ozjaśnia drogę do domu (2) (3).
Conclusion:
Z tej katolickiej nauki jasno wynika, że Najświętszy Sakrament i sakrament święceń są żywotne dla wiernych, rzeczywiste i konieczne dla zbawienia ludzkości aż do następnego przyjścia naszego Pana, kiedy to przyjdzie ponownie w majestacie, aby sądzić żywych i umarłych.
o. Valerii
References:
Cytaty z Pisma Świętego w polskiej wersji językowej: Biblia Łacińsko-Polska, czyli Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Podług tekstu łacińskiego Wulgaty i przekładu polskiego X. Jakóba Wujka T. J. z komentarzem Menochiusza T. J. przełożonym na język polski. Wydanie X. S. Kozłowskiego Arcybiskupa i Metropolity Mohylowskiego. We czterech tomach in 8-vo maj. (fracta pagina). Wydanie trzecie. Tom III. Obejmujący Księgi: Izajasza, Jeremiasza, Barucha, Ezechiela, Daniela, Ozeasza, Joela, Amosa, Abdiasza, Micheasza, Jonasza, Nahuma, Habakuka, Sofoniasza, Aggeusza, Zachariasza, Malachiasza i dwie Machabejskie. Wilno. Nakładem i drukiem Józefa Zawadzkiego. 1896, str. 686.
Biblia Łacińsko-Polska, czyli Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Podług tekstu łacińskiego Wulgaty i przekładu polskiego X. Jakóba Wujka T. J. z komentarzem Menochiusza T.J. przełożonym na język polski. Wydanie X. S. Kozłowskiego Arcybiskupa i Metropolity Mohylowskiego. We czterech tomach in 8-vo maj. (fracta pagina). Wydanie trzecie. Tom IV. Obejmujący Księgi Nowego Testamentu, jako to: Cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie, czternaście listów św. Pawła, list św. Jakóba, dwa listy św. Piotra, trzy listy św. Jana, list św. Judy i Objawienie św. Jana. Wilno. Nakładem i drukiem Józefa Zawadzkiego. 1898, str. 844. Źródło: ultramontes dot pl.
(1) AN EXPOSITION OF THE GOSPELS CONSISTING OF AN ANALYSIS OF EACH CHAPTER AND OF A COMMENTARY CRITICAL, EXEGETICAL, DOCTRINAL, AND MORAL BY HIS GRACE THE MOST REV. DR. MacEVILLY ARCHBISHOP OF TUAM FOURTH EDITION, REVISED AND CORRECTED DUBLIN: M. H GILL &; SON, 50 UPPER CONNELL STREET NEW YORK BENZIGER BROTHERS, 113 BROADWAY 1898 ss. 521
(2) GOD THE TEACHER MANKIND A PLAIN, COMPREHENSIVE EXPLANATION OF CHRISTIAN DOCTRINE GRACE AND THE SACRAMENTS: BAPTISM, CONFIRMATION, EXTREME UNCTION, HOLY ORDERS AND MATRIMONY BY MICHAEL MULLER, C.SS.R. NEW YORK, CINCINNATI, AND ST. LOUIS: BENZIGER BROTHERS PRINTERS TO THE HOLY APOSTOLIC SEE 1882 Imptimatur: +THOMAS FOLEY, Bishop Administrator of Chicago s. 314, 316, 317-320
(3) THE SEVEN-FOLD GIFT A Study of The Seven Sacraments BY WILLIAM F. ROBISON, S.J., Ph.D. St. Louis University B. HERDER BOOK CO. 17 South Broadway, St. Louis, Mo. AND 68 Great Russell St., London, W. C. 1922 IMPRIMI POTEST: Sti. Ludovici, die I. Mail, 1922 F. X. McMenamy, S. J., Praepositus Provincialis Prov. Missour. NIHIL OBSTAT: Sti. Ludovici, die 23. Maii, 1922 F. G. Holweck, Censor Librorum IMPRIMATUR: Sti. Ludovici, die 25. Maii, 1922 +Joannes J. Glennon, Archiepiscopus Sti. Ludovici s. 125-129, 130-131, 165-166, 171-176, 179, 180-181, 182, 183-184, 185, 191-193
|
